Bez wnikania w zasadność, lub nie tych datowań uczeni twierdzą, że ludzie żyli w Australii już około 40-50 000 lat temu (inni, że nawet wcześniej!). Ustalili, że Australia w swojej historii była zasiedlana w kilku falach mirgacji przez przybyszów z innych rejonów świata – inni twierdzą, że nie była tak izolowana do przybycia tam Europejczyków jak zakładano. Wielu wybitnych antropologów, jak (nieżyjący) Alan Thorne i Milford Wolpoff w anatomii Aborygenów widzi cechy, jakie charakteryzowały dawnych ludzi określanych mianem Homo erectus. Była to bardzo zrożnicowana morfologicznie gałąź rodzaju ludzkiego, której przedstawiciele zamieszkiwali Azję, Europę i Afrykę. Wielu paleoantropologów jest przekonanych, że przodkowie Aborygenów w czasie wędrówki przez wyspy indonezyjskie kojarzyli się z zamieszkującymi tam ludźmi zwanymi Homo erectus z Jawy: https://pl.wikipedia.org/wiki/Sangiran bo to właśnie cechy ich anatomii są widoczne u Aborygenów.
(A) Homo Erectus z Jawy, (B) Lake Mungo 3 (Australia); (C) Willandra Lakes 50 (WLH-50, Australia); (D) Kow Swamp (Australia): (E) Keilor (Australia); (F) Ngaloba (Afryka); (G) Omo Kibish (wczesny typ człowieka współczesnego z Afryki).
Uczeni twierdzą, że Aborygeni z anatomią nieodróżnialną od współczesnych rodzimych Australijczyków – co wiadomo z zapisu kopalnego – żyli na kontynencie Australijskim już dziesiątki tysięcy lat temu, dlatego dziwi, że znalezione czaszki w Talgai i Kow Swamp, które mają bardzo wyraźne cechy Homo erectus, datowane są jedynie na 13 i 10 000 lat! Fakt ten dowodzi, że ludzie o tak wyraźnych cechach Homo erectus żyli jeszcze niedawno oraz tego, że erektusy z Jawy (być może nie tylko z Jawy) mieli znaczny wkład w kształtowaniu puli genetycznej Aborygenów. Wiele ostatnich odkryć dowiodło, że wszyscy ludzie poza rdzennymi Afrykanami posiadają neandertalskie geny, co dowodzi, że neandertalczycy należeli do tego samego gatunku, co człowiek współczesny: [1] Inne badania genetyków dowodzą, że przodkowie ludzi współczesnych krzyżowali się z innymi przedstawicielami ludzi tzw. archaicznych w tym z Homo erectus/ ergaster: http://www.swiatnauki.pl/8,1108.html , a więc czaszki z Talgai i Kow Swamp dostarczają dodatkowych dowodów na jedność ludzkiego gatunku. Innymi słowy na to, że wszyscy żywi i kopalni ludzie zawsze stanowili ten sam, wysoce zróżnicowany morfologicznie gatunek. Obraz taki nie podoba się wielu antropologom i dlatego zignorowali istnienie czaszek z Talgai i Kow Swamp, lub usiłują im nadać inny status niż mają. Np. twierdzą, że ich podobieństwo do Homo erectus z Jawy jest czysto przypadkowe, albo że ich specyficzna anatomia nie stanowi dziedzictwa po Homo erectus, tylko jest wynikiem deformacji. Pod tym adresem można znaleźć rzetelną krytykę tych poglądów oraz tego, że ich autorzy uparcie próbują zamieść pod dywan fakty wynikające z istnienia tych czaszek: http://www.canovan.com/HumanOrigin/kow/kowswamp.htm
„CZASZKA z TALGAI. Czaszka ta znaleziona została w Queensland w 1886 roku. Przechowywana była w prywatnym domu aż do roku 1914, kiedy to na kongresie nauki w Sydney głośno obwieszczono jej istnienie. Potem jednak zapadła się w mrok niepamięci, aż do 1948 roku, kiedy N.W.G. MacIntosh, profesor anatomii na uniwersytecie w Sydney, rozpoczął lata pracowitych badań nad nią.
„Science News” (z 20 kwietnia 1968, str. 381) w redakcyjnym komentarzu pisały: „Ze swoim cofniętym czołem, ze swoją wysuniętą do przodu twarzą, wydatnymi łukami brwiowymi oraz wielkimi kłami (czaszka Talgai) ma w sobie wiele cech charakterystycznych dla tak zwanego Człowieka jawajskiego. Homo erectus … A tymczasem są to szczątki czternastoletniego aborygeńskiego chłopca, który żył i umarł w Queensland 13.000 lat temu i który należał do gatunku Homo sapiens”. W informacji tej czytamy ponadto: „Doniosłość tego odkrycia polega na tym. że wskazuje ono, iż Homo erectus i Homo sapiens mogły być tym samym gatunkiem”.
KOW SWAMP. W kilka lat po opublikowaniu owego sprawozdania na temat czaszki Talgai, A.G. Thorne oraz P.G. Macumber odkryli szczątki ponad trzydziestu osobników na obszarze Kow Swamp, Australia, Victoria. Wiek ich określono na dziesięć tysięcy lat.
W roku 1972 „Nature” (nr nr 238-316) zamieścił szczegółowe sprawozdanie na temat tych szczątków, które będąc szczątkami ludzkimi, ujawniają jednak archaiczne rysy czaszek, co sugeruje przetrwanie w Australii gatunku Homo erectus aż do tak niedawnych czasów jak okres sprzed 10.000 lat.”
H.sapiens/ erectus – Człowiek Jawajski
H.sapiens/ erectus/ ergaster – z Afryki
Aborygeni
http://www.abc.net.au/news/2015-04-30/protest-against-forced-closure-aboriginal-communities/6431558
https://www.mamamia.com.au/domestic-violence-against-aboriginal-women/
Aborygeni i Europejczycy
Kategoria: Klasyfikacja populacyjna ras ludzkich – Coon, Garn, Birdsell
Populacje Aborygenów z północnej i centralnej Australii. Izolowana rasa lokalna karpenteryjska;
Cechy charaktsrystyczne:
- wysoki wzrost (średnio 171 cm)
- budowa smukła, ektomorficzna, ale kończyny nie są tak długie jak u populacji negroidalnych żyjących w zbliżonym, afrykańskim klimacie
- duży odsetek cech paleoantropicznych (prymitwynych) jak wyraźny prognatyzm, duże łuki nadoczodołowe, duże zęby; wydatne żuchwy
- włosy proste do falistych, ci którzy żyją w klimacie tropikalnym na północnych wybrzeżach również kędzierzawe
- skóra ciemnobrązowa
BIBLIOGRAFIA
- Coon C. S., Birdsell J., Garn S., Races. A study of the problem of race formation in man, 1950
- Coon C. S., Hunt E. E., Anthropology A to Z, 1963
- Coon C. S., The living races of man, 1965
- Garn S., Human races, 1961
Na koniec jeszcze o definiowaniu gatunku. Wśród wielu antropologów istnieje pod tym względem istna wolna Amerykanka. Jedni twierdzą, że kiedy dwie populacje krzyżują się ze sobą i owocem tego kojarzenia jest płodne potomstwo, to mamy do czynienia z tym samym gatunkiem. Tak jest w przypadku ludzi współczesnych, neandertalczyków i Homo erectus, bo jakby było inaczej, to geny tych dawnych ludzi nie przetrwałyby w naszych genomach. Nawet specjacja nie jest mechanizmem powstawania nowych gatunków;
Czy specjacja jest mechanizmem powstawania nowych gatunków?
Dokładniej zbadano allometrię i ontogenezę neandertalczyka. Mieści się w zakresie znanej nam wiedzy o ludziach współczesnych. Innymi słowy: wiedza genetyczna koreluje z anatomiczną. Należymy do tego samego gatunku.
Bardzo stronniczy pogląd na antropogenezę
http://science.sciencemag.org/content/357/6357/1282
Paleomezaliansy 🙂
Przejrzałem archiwum Archeowieści i wybrałem moim zdaniem najciekawsze streszczenia dotyczace krzyżowania się przodków ludzi współczesnych z ludźmi typu archaicznego (Homo erectus/ ergaster, neandertalczycy). Ostatnie streszczenie pochodzi ze ‚Świata Nauki’.
https://archeowiesci.pl/2011/09/19/zaskakujaco-prymitywna-czaszka-jak-na-swoj-wiek/
Nowoczesne analizy czaszki odkrytej w 1965 r. w Nigerii dostarczyły kolejnych dowodów na to, że ewolucja ludzi była bardziej złożonym procesem, niż to sobie wyobrażaliśmy.
Już kilkadziesiąt lat temu antropolodzy badający czaszkę odkrytą w schronisku skalnym Iwo Eleru zauważyli, że ma ona dość prymitywne cechy, z których najbardziej rzucały się w oczy wydatne wały nadoczodołowe. Nie jest to co prawda jakaś niezwykła cecha. Takie wały mieli neandertalczycy i Homo erectus. Jednak datowanie radiowęglowe leżącego obok czaszki węgla drzewnego wskazywało, że znalezisko ma zaledwie około 13 tys. lat, a więc pochodzi z czasów, gdy na Ziemi powinni być już tylko w pełni wykształceni Homo sapiens.
Niedawno zagadkową czaszką zainteresował się międzynarodowy zespół naukowców. Używając nowoczesnych technik (m.in. obrazowania trójwymiarowego) ponownie przebadali czaszkę.Okazało się, że jej cechy morfologiczne rzeczywiście lokują ją między współczesnymi ludźmi a wymarłymi już neandertalczykami i Homo erectus. Analizy wykazały też, że czaszka ta nie mieści się w zakresie różnorodności współczesnych przedstawicieli naszego gatunku. Najbardziej przypomina czaszki mieszkańców Afryki sprzed 117-126 tys. lat oraz bardzo wczesnych Homo sapiens z izraelskich stanowisk Skhul i Qafzeh (około 120-80 tys lat).
Tymczasem czaszka z Nigerii na pewno nie jest tak stara. By mieć pewność co do jej wieku, badacze przeprowadzili datowanie metodą szeregu uranowego próbek samej czaszki. Dały one wyniki w zakresie 16,3-11,7 tys. lat temu, a więc w pełni potwierdziły wcześniejsze datowania.Zdaniem badaczy czaszka ta jasno pokazuje, że pojawienie się współczesnego Homo sapiens nie spowodowało nagłego zniknięcia bardziej prymitywnych populacji ludzi. W rzeczywistości był to proces dużo bardziej złożony. Bardzo możliwe, że przez długi czas grupy różnie zaawansowanych ludzi żyły obok siebie i mogły krzyżować się między sobą, co sugerują niedawne badania genetyczne.
Jak podkreślają badacze, czaszka ta symbolizuje nasz brak wiedzy o ewolucji ludzi w zachodniej Afryce, gdzie znaleziono bardzo mało skamieniałości.https://archeowiesci.pl/2006/10/31/potomek-neandertalczyka-i-homo-sapiens/
Przebadanie szczątków prehistorycznego człowieka, które znaleziono w Rumunii w 1952 roku, przyniosło sensację. Czaszka, żuchwa i łopatka sprzed 30 tysięcy lat mają zarówno cechy homo sapiens (człowieka współczesnego) jak i neandertalczyka.
https://archeowiesci.pl/2007/01/17/kolejny-mieszaniec/
Czaszkę mającą cechy charakterystyczne dla neandertalczyków i Homo sapiens znaleźli naukowcy w rumuńskiej jaskini Pestera cu Oase (Jaskini z Kośćmi). Ich zdaniem to kolejny dowód na to, że oba gatunki ludzi współżyły ze sobą. Swoje odkrycie opublikowali w PNAS.
https://archeowiesci.pl/2016/02/18/bardzo-wczesne-harce-z-neandertalczykami/
Neandertalska kobieta, która żyła w górach Ałtaj na Syberii 50 tys. lat temu, miała w swoim DNA geny pochodzące od Homo sapiens. Odkrycie to wzmacnia przekonanie, że obie grupy ludzi mieszały się ze sobą wielokrotnie.
https://archeowiesci.pl/2011/05/09/naukowcy-skasowali-jeden-gatunek-czlowieka/
Czaszka znaleziona w 1994 r. w pobliżu miejscowości Ceprano niedaleko Rzymu stanowiła dla badaczy sporą zagwozdkę, gdyż nie za bardzo pasowała do znanych gatunków ludzi. Uznano ją więc za pozostałość po kolejnym gatunku – Homo cepranensis. Najnowsze badania wykazały jednak, że należy ją przypisać Homo heidelbergensis. Tym samym Homo cepranensis przejdzie do historii nauki, chyba że ktoś stanie w jego obronie.
Homo heidelbergensis miał być wspólnym przodkiem Homo sapiens i neandertalczyków. Niektórzy badacze uważają jednak, że w ogóle nie istniał.
https://archeowiesci.pl/2013/10/18/czaszki-z-gruzji-moga-skasowac-kilka-gatunkow-czlowieka/
Przeciwnicy dzielenia wczesnych Homo na liczne, niewiele różniące się, gatunki otrzymali niezwykle silny argument. W słynnym gruzińskim Dmanisi znaleziono w jednym miejscu pięć czaszek z tego samego okresu, które bardzo się od siebie różnią.
http://www.swiatnauki.pl/8,1108.html
Badania DNA sugerują, że wczesny Homo sapiens krzyżował się z innymi gatunkami ludzkimi, a proces ten mógł odegrać kluczową rolę w naszych sukcesach ewolucyjnych.Choć trudno to sobie dziś wyobrazić, przez większą część naszej historii rodowej dzieliliśmy Ziemię z wieloma innymi gatunkami ludzkimi. Jeszcze przed 40 tys. lat obok Homo sapiens żyły takie gatunki jak neandertalczycy czy karłowate H. floresiensis. Przez dziesięciolecia naukowcy zastanawiali się, co doprowadziło do powstania gatunku H. sapiens i dlaczego tylko on pozostał dziś na Ziemi. W dużej mierze dzięki badaniom genetycznym z lat 80. ubiegłego wieku jedna z hipotez zdobyła sobie uprzywilejowaną pozycję. Głosi ona, że człowiek anatomicznie nowoczesny narodził się w Afryce, a następnie skolonizował resztę Starego Świata, całkowicie zastępując inne, archaiczne gatunki Homo. Ale pytanie, dlaczego ta nowa forma człowieka nie ma dziś na świecie żadnej konkurencji, pozostawało bez odpowiedzi. Być może najeźdźcy wybili napotykanych „tubylców”, może okazali się od nich sprytniejsi lub bardziej konkurencyjni albo po prostu zostawiali po sobie więcej potomstwa. Jakkolwiek było, jedno wydawało się pewne: eliminacja okazała się całkowita i po tych archaicznych Homo nie pozostał żaden genetyczny ślad.
Ten model niedawnego pożegnania z Afryką (dosł. „niedawnego afrykańskiego zastąpienia” – Recent African Replacement), jak się go określa, pozostawał w zasadzie niewzruszonym paradygmatem ewolucji człowieka współczesnego w ciągu ostatnich 25 lat. Ale dziś staje się coraz bardziej oczywiste, że będziemy musieli się z nim rozstać. Ostatnie sukcesy technik sekwencjonowania DNA pozwoliły naukowcom zgromadzić ogromną kolekcję danych genetycznych, zarówno w odniesieniu do ludzi żyjących, jak i gatunków wymarłych. Analiza tych danych, z wykorzystaniem coraz doskonalszych narzędzi obliczeniowych, jasno pokazuje, że nasze dzieje rodowe były daleko bardziej złożone, niż się dotąd wydawało. Okazało się, że dzisiejsi mieszkańcy Ziemi są nosicielami genów neandertalskich i innych archaicznych gatunków Homo, co świadczy, że wcześni przedstawiciele Homo sapiens krzyżowali się ze swymi kuzynami, a owoce tych krzyżówek zachowały płodność i były w stanie przekazać swoje genetyczne dziedzictwo przez tysiące pokoleń. Odkrycia te nie tylko zburzyły dotychczasowe poglądy na nasze pochodzenie, ale pozwalają też stawiać pytania o zakres tego krzyżowania, o miejsce, gdzie się ono dokonywało, i o ewentualne korzyści z tych związków dla naszego gatunku.
Więcej w miesięczniku „Świat Nauki” nr 06/2013 »
[1]
Effects of Neanderthal DNA on Modern Humans
Zobacz też:
Prf. Milford Wolpoff opowiada o teorii multiregionalnej
https://pl.wikipedia.org/wiki/Hipoteza_multiregionalna
„Hipoteza multiregionalna – hipoteza wprowadzona do paleoantropologii przez Milford H. Wolpoffa mająca wyjaśniać zróżnicowanie populacji ludzkiej. Hipoteza multiregionalna zakłada, że różne podgatunki Homo sapiens wniosły istotny wkład genetyczny do obecnej puli genetycznej człowieka. Przyjmuje się nawet, że współczesny człowiek ma geny innych gatunków ludzi z rodzaju Homo jak Homo neanderthalensis czy Homo erectus. Przeciwstawną, konkurencyjną koncepcją jest teoria wyjścia z Afryki zakładająca, że człowiek współczesny pochodzi wyłącznie z Afryki.”
@biologia_niedarwinowskie_mechanizmy_adaptacyjne 
Musisz się zalogować aby dodać komentarz.